Η Λιβύη στα όρια της διάλυσης

 

Η απειλή της πείνας, ο δίχως τέλος εμφύλιος σπαραγμός, η πιθανότητα διάλυσης της χώρας – αυτά τα στοιχεία συνθέτουν τον καμβά της σημερινής Λιβύης. Υπάρχει, άραγε, πιθανότητα το κράτος αυτό να επιστρέψει στην ειρηνική ζωή και ποιος θα πρέπει να λογοδοτήσει για τις βαριές επιπτώσεις της επανάστασης, η οποία υποστηρίχτηκε από το εξωτερικό;...

Δύο χρόνια μετά την επονομαζόμενη λυβική επανάσταση η κατάσταση στη χώρα δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως κρίσιμη. Οι αρχές εμποδίζουν τις οικονομικές σχέσεις της Λιβύης με τον έξω κόσμο, οι οποίες είναι αναγκαίες για την εισροή χρημάτων στα δημόσια ταμεία. Η εξόρυξη πετρελαίου μειώθηκε κατά 10 φορές σε σύγκριση με την «προεπαναστατική» περίοδο. Ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται ενώπιον μιας θανάσιμης απειλής.

Η «Φωνή της Ρωσίας» ενδιαφέρθηκε για τη γνώμη του γνωστού καθηγητή Ανατολικών Σπουδών Ανατόλι Γιεγκόριν, σχετικά με το ερώτημα για το αν πρέπει οι δυτικές χώρες να λογοδοτήσουν, μεταξύ των άλλων και σε οικονομικό επίπεδο, απέναντι στο λαό της Λιβύης:

Ναι, πρέπει, σημείωσε ο Ανατόλι Γιεγκόριν. Αυτοί επεδίωξαν το ξέσπασμα της επανάστασης και την επικράτησή της, την οποία ενθάρρυναν για να υπερασπιστούν ένα λαό, ο οποίος τάχα καταπιάζονταν από τον Καντάφι. Πραγματοποίησαν 30 χιλιάδες εναέριες επιθέσεις στη Λιβύη, και 11 πόλεις μετατράπηκαν σε χαλάσματα. Οι δυτικές χώρες, αν ενδιαφέρονταν για την ειρήνη μεταξύ των Λίβυων, θα έπρεπε να λάβουν έκτακτα μέτρα, ώστε η Λιβύη να μετατραπεί, τουλάχιστον, σε ομόσπονδο κράτος και να μην διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

Ωστόσο, η Δύση παραδοσιακά δε βιάζεται να διορθώσει τα δραματικά της λάθη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η αποδυναμωμένη μέχρις εσχάτων κυβέρνηση να μην έχει τις δυνατότητες να εξασφαλίσει ούτε καν τις εισαγωγές σιτηρών. Για την χώρα των 6 εκατομμυρίων κατοίκων, η οποία δεν έχει επαρκή αγροτικό τομέα, αυτό σημαίνει ότι απειλείται από μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή. Οι ξένοι προμηθευτές απαιτούν την αποπληρωμή των υπαρχόντων χρεών. Παρόμοια σκληρότητα όμως δεν προμηνύει τίποτα το καλό για τους Λίβυους. Αυτή τη στιγμή απειλείται η εισαγωγή στη χώρα 50 χιλιάδων τόνων σιτηρών, τα οποία αρκούν για μερικούς μήνες, αλλά μόνο για τους κατοίκους της πρωτεύουσας.

Ο συν-πρόεδρος της Ρωσικής επιτροπής αλληλεγγύης με τους λαούς της Λιβύης και της Συρίας Ολέγκ Φομίν, θεωρεί πως η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να αναμειχθεί πιο ενεργά σε αυτή την κατάσταση:

Αν ο ΟΗΕ ανταποκρινόταν στην αποστολή του, θα έπρεπε να αναζητήσει ευθύνες από όλους εκείνους που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή τη κρίση και να τους υποχρεώσει να πληρώσουν για την αποκατάσταση της οικονομίας της χώρας, για την παιδεία, την υγεία και τους υπόλοιπους τομείς της ζωής. Εκείνοι που κατέστρεψαν τη χώρα θα πρέπει λογοδοτήσουν. Ανάλογη ήταν η ευθύνη που αναζητήθηκε από τη Γερμανία, στον καιρό της.

Στο μεταξύ μόνο στις 8 Νοεμβρίου στην Τρίπολη έγιναν συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων ένοπλων ομάδων, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους και να τραυματιστούν δεκάδες άνθρωποι. Και προς το παρόν δεν είναι ορατή καμία, έστω και η παραμικρή, βελτίωση της κατάστασης.

*Οι απόψεις της Σύνταξης μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της συντάκτη.

Ιλιά Χαρλάμοφ
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο: http://greek.ruvr.ru/2013_11_09/249528063/