Τρία Δεδομένα για άνετους Γονείς και ευτυχισμένα Παιδιά

		Άθελά μας βασανίζουμε αυτά τα υπέροχα πλάσματα γιατί επικεντρωνόμαστε στις ελλείψεις κάθε ηλικίας αντί να αναπτυχτούμε μαζί τους και σταδιακά μέσα από κάθε ηλικία.  Προσπαθούμε να τα εκ-παιδεύσουμε με βιασύνη στην «δική μας» πραγματικότητα...    Χάνουμε έτσι και την ευκαιρία να διδαχτούμε από την δική τους… εν μέρη, τα διαψεύδουμε.  Γεννήθηκαν για να δημιουργήσουν  το καινούριο, το καλύτερο και εμείς με ζήλο τους προσγειώνουμε στο παλιό. Σκεφτείτε  πως αισθάνονται όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύονται και αγαπούν τόσο πολύ τα κάνουν να νιώθουν «λάθος». Φυσικά, η διαπαιδαγώγηση είναι επιθυμητή και απαραίτητη για την παιδική ηλικία. Αναμφίβολα οι κανόνες βοηθούν να υπάρχει αρμονία τόσο στην οικογενειακή ζωή όσο και στην κοινωνία. Καλό θα ήταν όμως, η διαπαιδαγώγηση να ακολουθεί μια κοινή λογική για τους γονείς, και από την άλλη να είναι αντιπροσωπευτική για το μοναδικό παιδί τους. Συγκεκριμένα, πριν την θέσπιση κανόνων είναι απαραίτητος ο χρόνος παρακολούθησης της αρνητικής συμπεριφοράς του παιδιού. Επίσης, θα ήταν χρήσιμο να θέσετε τις εξής ερωτήσεις τον εαυτό σας. 1. Ερώτηση: είναι αυτή η διδαχή- απαίτηση- επιθυμητή συμπεριφορά συμβατή για την ηλικία του? Σύμφωνα με τον Piaget* η γνώση μπορεί να μεταδοθεί στο κατάλληλο στάδιο ανάπτυξης: • Το Αισθησιοκινητικό στάδιο: από τη Γέννηση έως 2 ετών- ανακάλυψη του περιβάλλοντος μέσω αισθήσεων/  καθαρά εγωκεντρική σκέψη. Δηλαδή, το παιδί αδυνατεί να μοιραστεί, να υπακούσει σε κανόνες  ακόμη και να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους γονείς του. Άρα περισσότερο εξασφαλίζουμε γι αυτό τις κατάλληλες συνθήκες και οδηγούμε μέσα από το παιχνίδι στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Πχ. Δημιουργούμε ρουτίνες, παρά κανόνες, για μπάνιο, ύπνο, φαγητό και εις γνώσιν μας το παιδί θα αναστατωθεί όταν αυτές αλλάζουν από εξωτερικούς παράγοντες (σαββατοκύριακα, επισκέψεις, νέα πρόσωπα, εκδρομές). Τότε προσαρμοζόμαστε εμείς! • Το Προσυλλογιστικό στάδιο: από 2 έως 7 ετών- χρησιμοποιεί τα σύμβολα της γλώσσας με σκοπό την επικοινωνία/ δεν μπορεί να ενεργήσει με βάση την εμπειρία! Άρα η υπομονή, η επανάληψη και η συζήτηση μόνο μπορούν να προφυλάξουν και να προετοιμάσουν το παιδί για επαναλαμβανόμενες καταστάσεις. • Το στάδιο των Συγκεκριμένων νοητικών ενεργειών : από 7 έως 11 ετών- αναπτύσσει την ικανότητα να επιλύει τις προβληματικές καταστάσεις με συγκεκριμένες ενέργειες που οφείλονται σε προηγούμενες εμπειρίες που έχει αποκτήσει. Στο στάδιο αυτό το παιδί διαμορφώνει πιο συστηματικά τη σκέψη του. Δίνουμε σταδιακά ευθύνες, προσφέρουμε έδαφος για κριτική σκέψη, πρωτοβουλίες & αποφάσεις. • Το στάδιο της Αφαιρετικής σκέψης ή των τυπικών λογικών πράξεων από 11 έως 14 ετών-παράγει ιδέες και προτάσεις, ενώ δεν ασχολούνται με τα αντικείμενα αυτά καθαυτά, αλλά με αφαιρέσεις αυτών των αντικειμένων. Τα παιδιά σκέπτονται επίσης για υποθετικές καταστάσεις, οι οποίες δεν αντιστοιχούν αναγκαστικά στην πραγματικότητα. *Ο Jean Piaget θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους αναμορφωτές στην Επιστήμη της ψυχολογίας 2. Ερώτηση: πως ακριβώς εξυπηρετεί αυτός ο κανόνας στην καλύτερη ανάπτυξη του παιδιού &  της οικογένειας? Και όχι, βάση την αποδοχή του απλά από τρίτα μέρη πχ. όλα τα παιδιά το κάνουν. Προσοχή: το «μη» δεν είναι κανόνας, το «παίζουμε μπάλα με τα πόδια μας μόνο, ή έξω μόνο» είναι. 3. Ερώτηση: μήπως αυτή η συμπεριφορά αυτή είναι περιστασιακή? Όταν διορθώνουμε μια συμπεριφορά καλό θα είναι να την έχουμε παρατηρήσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα και όχι, να αντιδράμε ή να απορρίπτουμε συμπεριφορές με την πρώτη εκδήλωση (εξαιρούνται εκείνες που θέτουν το παιδί σε άμεσο κίνδυνο). 4. Ερώτηση: τι ή ποιον μου θυμίζει αυτή η συμπεριφορά? Τις περισσότερες φορές αποπαίρνουμε τα παιδιά μας γιατί μας θυμίζουν τα δικά μας ελαττώματα (ή άλλων ανθρώπων του περιβάλλοντος μας) και μας φορτίζουν αρνητικά. Σε αυτή την περίπτωση ας επιδιώξουμε να γίνουμε «το φωτεινό παράδειγμα». Τέλος, ότι και αν αποφασίσουμε να μεταφέρουμε στο παιδί μας ας είναι συμβατό με την πραγματικότητα του,  σε  χρονική στιγμή που είμαστε βέβαιοι ότι μας ακούει, και με όλη μας την αγάπη! Δεδομένο: όταν οι γονείς είναι σε «φόρμα» τότε τα παιδιά είναι ήρεμα. Ακολουθούν κάποιες από τις συνηθισμένες αιτίες που ενήλικες- οι οποίοι επιβλέπουν παιδιά-  νιώθουν έντονη κούραση, απογοήτευση & παραίτηση. Κατ’ επέκταση, σε μια τέτοια στάση του ενήλικα,  τα παιδιά βιώνουν έντονη ανασφάλεια, θυμό και αισθήματα ματαίωσης. 1. Κακός ή ελλιπής ύπνος. 2. Μεγάλη κατανάλωση καφεΐνης, αλκοόλ & καπνού σε συνδυασμό με την έλλειψη νερού! Έχει αποδειχθεί πως όταν δεν πίνουμε αρκετό νερό ο εγκέφαλος λειτουργεί αργά και η αντίληψη μας μειώνεται σημαντικά. 3. Κακή διατροφή με πολλές πρωτεΐνες, υδατάνθρακες & λίπος. 4. Πολύωρη ενασχόληση με τον υπολογιστή. 5. Ανέκφραστα αρνητικά & θετικά συναισθήματα (ο άνθρωπος χρειάζεται να εκφράζει δημιουργικά όλα του τα βιώματα ). 6. Ανεπίλυτες προσωπικές υποθέσεις. Εναλλακτικά θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε καλές συνήθειες προς τις εξής κατευθύνσεις: - Να ξαπλώσουμε λίγο νωρίτερα και να «αδειάσουμε» το μυαλό πριν να αποκοιμηθούμε ή να επικεντρωθούμε με ευγνωμοσύνη στα «θετικά» της ημέρας. - Να περιορίσουμε την κατανάλωση αλκοόλ, καφεΐνης & καπνού κυρίως τις ώρες που ακόμη τα παιδιά μας χρειάζονται ακμαίους & ζωηρούς. - Να μαγειρεύουμε πιο ελαφριά, να τρώμε σε συγκεκριμένες ώρες αργά και απολαυστικά. - Να ισορροπούμε την καθημερινότητα με μια τουλάχιστον διασκεδαστική δραστηριότητα (η απομόνωση του Η/Υ & της τηλεόρασης δεν είναι δραστηριότητα αλλά αδρανοποίηση) η οποία κατά προτίμηση να περιλαμβάνει και την/ τον σύντροφο μας ή φίλους. - Να συζητάμε με τους κατάλληλους ανθρώπους ή να εκφράζουμε δημιουργικά τα συναισθήματα μας. - Τέλος, να επιδιώξουμε την επίλυση των προβλημάτων που μας απασχολούν ώστε να μην συσσωρεύονται. Ας γίνουμε πιο ζωντανοί και ενθουσιώδης απέναντι στη ζωή. Τα παιδιά μας, μας «παρακολουθούν» για να αφουγκραστούν το μέλλον τους… μην τους δείχνουμε μόνο το γκρι, τον φόβο και την ρουτίνα. Η ζωή του ενήλικα θα πρέπει να είναι πιο ελκυστική ώστε το παιδί να θέλει να μεγαλώσει & να συνεργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Άννη Σολωμού Σύμβουλος Ανθρωπίνων Συστημάτων