ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

 Ρώσος ιερέας

Πριν την επανάσταση του 1917, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία εκείνου του καιρού, υπήρχαν 51.918 Ι. Ναοί στη Ρωσία εκτός από τα ιδιωτικά προσκυνητάρια και τα οικιακά παρεκκλήσια (20.287). Το 1941 μόνο 4.225 Ι. Ναοί παρέμειναν. Μόνον 20 Μοναστήρια αφέθηκαν από τα 1025. Μία εκκλησιαστική ακαδημία έμεινε από τις 4, και κανένα εκκλησιαστικό σχολείο, από τα 200, δεν έμεινε.

Λίγο πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ρωσική Εκκλησία παρουσίαζε εικόνα ολοκληρωτικής ερήμωσης. Σε 250.000.000 πληθυσμό δεν υπήρχαν 100 ναοί για τη Λατρεία. Ολόκληρη η Μόσχα των 10.000.000είχε μόνο πέντε. Το 1933 στη ρωσική Εκκλησία υπήρχαν 370 επίσκοποι στα 1940 είχαν μείνει μόνο 7. Η Μητρόπολη του Λένινγκραντ σήμερα Αγία Πετρούπολη το 1933 είχε 1.500 κληρικούς και στα 1940 μόνο 14.

Αρκετές Εκκλησίες και Μονές, όπως γράφει και ο Σολτζενίτσιν, τις είχαν μετατρέψει σε φρικτούς τόπους φυλακών, βασανιστηρίων, εξορίας και μαζικών εκτελέσεων και θανάτων.

Το 1941 μόνο 5.665 περίπου κληρικοί παρέμειναν ελεύθεροι. Η επιτροπή των αρχείων των κρατικών υπηρεσιών της Ρωσίας δήλωσε ότι στη δεκαετία 1930-40 είχαν συλληφθεί 136.900 κληρικοί, εκ των οποίων θανατώθηκαν  85.300 (Ορθόδ. Τύπος 16-11-07).

Στα στρατόπεδα φρίκης του εβραϊκής καταγωγής Στάλιν (Ιωσήφ Τζουγκασβίλι), στις εξαντλητικές πορείες και εργασίες της εξορίας και στα μπουντρούμια της ΝΚΝΟ εκατομμύρια λαού εξοντώθηκαν από τα βασανιστήρια, την πείνα, τη δίψα, το ψύχος, την εξάντληση, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες και τις εκτελέσεις.

Όλοι οι στενοί συνεργάτες του, Λαζ. Καγκάνοβιτς, Β.  Μολότωφ, Ν. Κρούτσεφ, Λ. Μπέρια (αρχηγός της ), ήταν «εβραϊκής καταγωγής...»

Τελευταία στήσανε στη Μόσχα Σταυρό 15 μέτρων σε ειδική πλατεία για 20.000 θύματα, που σκότωσε ο Στάλιν σ' ένα από τα πολλά εγκληματικά στρατόπεδά του. (Ορθόδ. Τύπος 16/11/2007).

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΚΟΥΛΑΓΚ

Μια εικόνα του εφιάλτη των απάνθρωπων σοβιετικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, δίνει ο νομπελίστας διάσημος Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν στο έργο του "αρχιπέλαγος Γκουλάγκ" (Γκουλάγκ σημαίνει Γενική Διοίκηση Στρατοπέδων).

Τον πληθυσμό του "Γκουλάγκ" αποτελούσαν άνθρωποι όλων των τάξεων, οι όποιοι εθεωρούντο ύποπτοι και αντιδραστικοί για το καθεστώς. Ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν υποστηρίζει ότι από το 1928 ως το 1953 κλείστηκαν στο "Γκουλάγκ" περίπου 40-50 εκατομμύρια.

 Με εντολή του Στάλιν, 100.000 κρατούμενοι δούλευαν μάταια με πρωτόγονα μέσα, για να ενώσουν με κανάλι τη Λευκή με τη Βαλτική θάλασσα... Δεκάδες χιλιάδες βρήκαν το θάνατο...

Σταυρός μνημείο στο Σολόφκυ

Επίσης μια γνωριμία για τη σοβιετική κόλαση δίνει με το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη" (έκδ. "Ακρίτα") ο συγγραφέας Ολέγκ Βόλκωφ, ο οποίος για 30 χρόνια δοκίμαζε και έβλεπε τα δεινά αυτής της κόλασης στις φυλακές και στα στρατόπεδα. Π.χ. στις φυλακές της Τούλα περιγράφει πώς είδε να βασανίζουν σαδιστικά αθώους αγρότες, των οποίων έσπαζαν μύτες, πρόσωπα, δόντια, κεφάλια και σακάτευαν τα μέλη τους...

Μάλιστα έζησε και στο παγερό βορρά, στα νησιά του Σολόφκυ, όπου ο Ιερός τόπος της Μονής μετετράπη σε φρικτό στρατόπεδο, στο οποίο χιλιάδες λαού, και ιδίως πιστών και κληρικών, μέσα σε απαίσιες απάνθρωπες συνθήκες και σε φοβερά βασανιστήρια τελείωσαν μαρτυρικά τη ζωή τους.

40.000 περίπου εξόριστοι, μεταξύ των οποίων πολλοί Κληρικοί και Μοναχοί, κλείστηκαν στο Σολόφκυ μόνο μέσα στα 5 χρόνια από το 1923, πού μετετράπη σε σκληρή φυλακή. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν πρώτα στο κεντρικό Ναό, οπού έμεναν τουλάχιστον τρείς μήνες χωρίς θέρμανση κι έπειτα οδηγούνταν στα εξοντωτικά καταναγκαστικά έργα. Όταν απελευθερώθηκε ο Ολέγκ έγραψε: «αν ξαναπήγαινα στο Σολόφκυ, θα πήγαινα σαν προσκυνητής, που πηγαίνει σε Ιερούς τόπους, σ' ένα μνημείο εθνικής τραγωδίας, και Θα έλεγα στους φίλους μου:

- Κοιτάξτε, εδώ πέθαναν όσοι ήταν αντίθετοι με τη σοβιετική εξουσία... Σ' αυτόν το λόφο, είναι θαμμένοι όσοι εκτελέστηκαν... Σ' αυτό το ξύλινο σπίτι έβαζαν τους ανθρώπους το χειμώνα μόνο με τα εσώρουχα, ξυπόλυτους, για να πεθάνουν... Εκεί έβαζαν τους ανθρώπους το καλοκαίρι γυμνούς, για να τους τρώνε τα σμήνη των κουνουπιών... Κι εδώ στο ποτάμι, όταν το χειμώνα πάγωνε, οι φρουροί μας έκαναν δυο τρύπες και για πολλές ώρες εξανάγκαζαν τους κρατουμένους να παίρνουν με κουβάδες νερό απ' τη μία τρύπα και να γεμίζουν την άλλη»...

Μια άλλη πικρή γεύση από τη σοβιετική φρίκη μας δίνει και το κατωτέρω κείμενο από το βιβλίο "Μια χούφτα στάχτη":

«72 χιλιόμετρα από το μοναστήρι Σολόφκυ ήταν η σκήτη Σικίρναγια. Οι συνθήκες ήταν φοβερές. Εδώ έστελναν τους τιμωρημένους και ανάμεσα τους πολλούς Ιερείς. Όποιος ερχόταν εδώ, του αφαιρούσαν όλα τα προσωπικά αντικείμενα και ρούχα και τον άφηναν μόνο με τα εσώρουχα. Απαγορευόταν ή συνομιλία. Μόνον στις 8 το πρωί τους έδιναν να φάνε λίγο ψωμί, λίγη σούπα και μάλιστα χωρίς σκεύη. Έτσι, στα χέρια!.. Όλοι σχεδόν αρρώσταιναν από αβιταμίνωση.

Το ιερό του Ναού είχε χωριστεί σε τρία δωμάτια και ήταν τόπος μαρτυρίου. Εκεί που πριν ήταν το ιερό Θυσιαστήριο και θυσιαζόταν ο Χριστός στην αναίμακτο θυσία, τώρα θυσιάζονταν και βασανίζονταν άνθρωποι... Εδώ τους χτυπούσαν αλύπητα.

Στο κτήριο δεν υπήρχε καθόλου θέρμανση. Μόνο μία σόμπα άναβε κάθε βράδυ στις 8 για μια ώρα, αλλά πόσο να ζεστάνει, όταν εδώ ο χειμώνας είναι παρατεταμένος και η θερμοκρασία κατεβαίνει και 50 βαθμούς υπό το μηδέν; Πως να ζεσταθούν οι ημίγυμνοι κρατούμενοι; Δεν υπήρχαν κρεβάτια και το πάτωμα καλυπτόταν από κοπριά ζώων...

Έξω από το Ναό υπήρχε μια σκάλα με 365 σκαλοπάτια. Το ύψος ιλιγγιώδες και η κλίση της μεγάλη. Στα παγωμένα σκαλιά της έριχναν σαν κούτσουρα δεμένους τους κρατούμενους, αφού πρώτα τους βασάνιζαν και τους πλήγωναν με άγρια κτυπήματα!

Στη βάση της σκάλας, εκεί που κατέληγαν οι κρατούμενοι νεκροί ή ανάπηροι για όλη τους τη ζωή, έχει σήμερα τοποθετηθεί προς τιμή των χιλιάδων θυμάτων ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός»

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΠΑΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Στην περίοδο του Β' παγκοσμίου πολέμου εξ αιτίας της ανάγκης εκδηλώσεως προς τους Δυτικούς συμμάχους ενός προσωπείου ανεξιθρησκίας, το σοβιετικό καθεστώς σταμάτησε τον ανοιχτό διωγμό της Εκκλησίας, αλλά τον ίδιο καιρό συνέχιζαν να προωθούν αντιθρησκευτικά προγράμματα.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1959-72

Ρώσοι Νεομάρτυρες

Μετά τον πόλεμο, οι άγριοι διωγμοί επαναλήφτηκαν κατά της Θρησκείας και των πιστών. Το πρόγραμμα-σχέδιο "πέντε χρόνων αθεΐας" συνεχίστηκε.

Οι αιμοσταγείς διωγμοί των ετών 1928-1940 επαναλήφτηκαν με το ίδιο μένος επί Κρούτσεφ τα έτη 1959-1964, με οργανωμένη επίθεση κατά τις Θρησκείας, κατά των Ναών, Μονών, εκκλησιαστικών σχολών, του Κλήρου και των πιστών και οδήγησαν στην «άνθηση» των εγκληματικών ψυχιατρείων και στρατοπέδων εξορίας.

  

Είναι αδύνατο να περιγραφεί με πόσο μίσος ο εβραϊκής καταγωγής (SOLOMON PEARK MUTER) Κρούτσεφ με τους συνοδοιπόρους του εστράφη κατά της Ορθοδοξίας. Με διάφορους νόμους προσπάθησε να πολεμήσει την Πίστη των Ρώσων, να σβήσει τη θρησκευτική ζωή τους και να καταργήσει την Ορθόδοξη οικογένεια.

Ως δείγμα του μεγάλου αντιχριστιανικού μένους του καθεστώτος αναφέρουμε ότι έκλεισαν η κατέστρεψαν τα 55 από τα 67 ανοικτά Μοναστήρια και 14.000 Ναούς από τους 20.000, που είχαν ανοίξει στο Β' παγκόσμιο πόλεμο. Π.χ. το 1967 άφησαν στο Κίεβο μόνον ένα Ναό ανοικτό για 1.000.000 λαό, όταν το 1917 είχε 106 Ναούς για 247.000 λαό και στην Πετρούπολη άφησαν 19 Ναούς ανοικτούς για 3.600.000 λαό, όταν το 1917 είχε 462 Ναούς για 2.165.000 λαό!..

Επίσης, απαγόρευσαν στους Ιερείς να τελούν Μυστήρια χωρίς άδεια. Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια ξεκίνησε μεγάλη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Όσοι παρέβαιναν τους νόμους και εκδήλωναν φανερά την πίστη τους, διώκονταν παντοιοτρόπως (π.χ. διωγμός από την εργασία, απώλεια πατρικών δικαιωμάτων κ.ά.), και κατόπιν με στημένες δίκες στέλνονταν στις φυλακές, στα ψυχιατρεία και στην εξορία, όπου πέθαιναν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.

Περί των σκληρών αυτών διωγμών βλέπε στο βιβλίο "το λυκόφως του Μαρξισμού" Π. Βασιλειάδη, οπού γράφεται ότι μυριάδες Κληρικοί και πιστοί εξοντώνονταν στα ψυχιατρεία και στα στρατόπεδα για την Πίστη τους στο Χριστό.

Από δε το έτος 1972 οι διωγμοί εντάθηκαν με νέο κύμα συλλήψεων των πιστών, τους οποίους έκλειναν στα πολιτικά ψυχιατρεία, οπού με χημικά φάρμακα και με βασανιστικές μεθόδους τους μετέτρεπαν σε πνευματικά και σωματικά ράκη. Αυτό ήταν κάτι χειρότερο από τους κλιβάνους του Άουσβιτς, οπού μόνον σωματικά θανατώνονταν.

Η καταπίεση που επέβαλαν, κυρίως στους κληρικούς, αλλά και στους πολίτες που συνέχισαν να θρησκεύουν ήταν εξουθενωτική. Οι κληρικοί ήταν οι παρίες της σοβιετικής κοινωνίας. Δεν τους δίνονταν δελτίο για το συσσίτιο, δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στα κρατικά καταστήματα, ζούσαν πάντα με το φόβο ότι θα συλληφθούν και θα οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετά στο θάνατο. Όλα αυτά θα τα γλίτωναν αν ομολογούσαν δημόσια την «πλάνη» τους, που πίστευαν στο Θεό, και αν διακήρυτταν ότι αποδέχονταν την αθεΐα που κήρυτταν οι ινστρούχτορες του κόμματος. Κι όμως όπως έγραψε ο Κράσνοφ, ελάχιστοι ήταν οι κληρικοί που υπέκυψαν στην καταπίεση και προσχώρησαν στο κόμμα. Οι άλλοι προτίμησαν να μαρτυρήσουν.

 ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΔΙΩΓΜΩΝ

Από την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Σοβιετική Ένωση η έκταση των εγκλημάτων είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις, το 2004 ανακοινώθηκαν 1.345.000 εξακριβωμένα ονόματα θυμάτων, σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερους από 15.000.000 πολίτες της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, θύματα κυρίως των σταλινικών πολιτικών και φυλετικών εκκαθαρίσεων.

Για την Ορθοδοξία και την Ιστορία ευτυχώς που υπήρξαν ορισμένοι συγγραφείς, όπως ο Σολτζενίτσιν και ο Πάστερνακ, αρκετοί αντικαθεστωτικοί διανοούμενοι και επιστήμονες όπως ο Σαχάρωφ, που άφησαν ιστορικά ντοκουμέντα για την καταπίεση, τους απάνθρωπους διωγμούς των Χριστιανών και άλλων Σοβιετικών από το σταλινισμό. Τα βιβλία γράφτηκαν στη Γαλλία από εξόριστους Ρώσους και αποκαλύπτουν την τραγωδία που έζησαν επί Στάλιν αλλά και μετά οι Χριστιανοί στη Σοβιετική Ένωση. Ένα από αυτά είναι του Νικίτε Στρούβε, καθηγητή στο πανεπιστήμιο των Παρισίων «Οι Χριστιανοί στη Σοβιετική Ένωση» το οποίο έχει μεταφραστεί από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο της Ελλάδας κ. Χριστόδουλο.                                                                          

Μετά την Περεστρόικα, συνεχώς αποκαλύπτονται ομαδικοί τάφοι πολλών μαρτύρων θυμάτων της σοβιετικής θηριωδίας. Για παράδειγμα σύμφωνα με εκτιμήσεις του Κράτους στο Χρυσούν Όρος του Τσελιαμπίνσκ έχουν ταφεί ομαδικά 300.000 θύματα, μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά και πολλοί πιστοί καταδικασθέντες για την Πίστη τους ("... Τα τείχη του Κρεμλίνου" Άθ. Δεληκωστοπούλου, σελ. 291).

Τελικά, ποιο ήταν το γενικό αποτέλεσμα όλων αυτών των ανηλεών διωγμών; Το αποτέλεσμα ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ότι περίμεναν οι διώκτες. Το σοβιετικό είδωλο κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος, αφήνοντας πίσω του μόνο ερείπια, στάχτη, αμέτρητα θύματα και την απαίσια μνήμη της απανθρωπιάς των σοβιετικών καθεστώτων.

Αντίθετα, οι πιστοί δέχθηκαν κτυπήματα ανηλεή αλλά δεν λύγισαν, δεν υπέκυψαν και έδειξαν το υψηλό ψυχικό τους μεγαλείο! Η Ορθόδοξη Πίστη δεν υποχώρησε, αλλά λουσμένη μέσα στο αίμα των νέων Μαρτύρων της εκ του πιστού κλήρου και λαού της σήμερον ζει και βασιλεύει αναγεννημένη στις καρδιές του ρώσικου λαού!

Τη μεγάλη ιδεολογική ήττα του υπαρκτού Σοσιαλισμού φανερώνει και το ότι ο ηγέτης του ρωσικού κομουνιστικού κόμματος Γκεννάντι Ζιουγκάνωφ δήλωσε ότι «ο ιδεολογικός μας αρχηγός είναι ο Ιησούς Χριστός»!...

Το βάθος και το μέγεθος αυτού του ολοκαυτώματος του Ρωσικού λαού αποκαλύπτει ένα νέο βιβλίο του Σολτζενίτσιν με τίτλο "Μαζί διακόσια χρόνια" καταγγέλλοντας ευθαρσώς ότι στα 70 χρόνια του υπαρκτού Σοσιαλισμού φονεύτηκαν περίπου 66.000.000 Ρώσων, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν πιστοί Ορθόδοξοι!!!

Περί αυτού του αποκαλυπτικού βιβλίου ο αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος στο σπουδαίο πόνημα του "Ορθοδοξία πολεμουμένη" γράφει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Ιουδαίοι δολοφόνοι σφαγιάζουν 66.000.000 στα σοβιετικά στρατόπεδα. Τα media αποκρύπτουν το χειρότερο ολοκαύτωμα της Ιστορίας» αντλώντας στοιχεία από άρθρο του TEXE MARRS ό οποίος προτείνει, όπως απαιτήσουμε την κατασκευή ενός παγκόσμιου μνημείου-μουσείου προς τιμή του Χριστιανικού αυτού μαρτυρικού ολοκαυτώματος.

Μετά  την  κατάρρευση  του  υπαρκτού Σοσιαλισμού ανακοινώθηκε από τις αρχές της  Κοινοπολιτείας  ανεξαρτήτων  Κρατών ότι στα 70 χρόνια του θανατώθηκαν 80.000.000 άνθρωποι!!!

Για τη  συγγραφή  του  παρόντος χρησιμοποιήθηκαν πλην των αναφερομένων το βιβλίο του Ρώσου Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Πόλσκυ "οι Νέοι Μάρτυρες της Ρωσίας",   καθώς  και  τα  βιβλία  του  Αρχιμ. Νεκτάριου Αντωνόπουλου, του Ησυχίου Μονάχου, του κ. Σόλ. Νινίκα, του Nikita Struve και διάφορα άλλα δημοσιεύματα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το μεγαλύτερο βάρος όλα αυτά τα χρόνια και της πνευματικής αντιστάσεως το σήκωσε στους ώμους του ο πιστός Ορθόδοξος λαός. Οι άνδρες και οι γυναίκες, οι νέοι και οι ηλικιωμένοι, διατήρησαν μέσα τους άσβεστη τη φλόγα της Πίστεως και την μεταλαμπάδευσαν σε άλλους, με αντάλλαγμα τον διωγμό, την εξορία και τον θάνατον.

Μπορούμε επομένως, χωρίς υπερβολή να πούμε, ότι αυτά τα 70 χρόνια εντατικού αντιχριστιανικού διωγμού απέδειξαν και πάλι, ότι η επιβίωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ένα διαρκές θαύμα! Η αντοχή τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων, η ψυχική τους αντίσταση, η ομολογία και η αυτοθυσία απέναντι στους σύγχρονους διώκτες αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στον αιώνα μας.

Κι ενώ επιχείρησαν να καταστρέψουν και να εξαφανίσουν την Εκκλησία, η Εκκλησία όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε, αλλά με τη Βοήθεια του Παντοδυνάμου Θεού αναγεννήθηκε! Άλλωστε αποτελεί βαθειά πεποίθηση των Ρώσων αλλά και κάθε Ορθοδόξου ότι «την ιστορία την κατευθύνει ο Θεός».

Η Εκκλησία της Ρωσίας παρ’ όλες τις τόσες προσπάθειες επέζησε και όχι μόνο επέζησε, αλλά ξαναζεί μια καινούρια πνευματική εποχή. Με το δεδομένο ότι το 1989 το κομμουνιστικό καθεστώς κατέρρευσε, μπορούμε να αναφέρουμε από τις επίσημες πηγές τα ακόλουθα εντυπωσιακά στοιχεία:

Επισκοπές: το 1914 ήταν 73, το 1939 ήταν 7, το 1973 ξανάγιναν 73, το 1989 67 και σήμερα περίπου 130.

Ναοί: το 1914 ήταν 54.174 το 1939 ήταν 100, το 1988  ήταν 6.893 και σήμερα 19.100.

Επίσκοποι: το 1914 ήταν 163, το 1939 ήταν 7, το 1989 ήταν 67 και σήμερα 160.

Κληρικοί: το 1914 51.105, το 1939 περίπου 300, το 1989 ήταν 11.000 και σήμερα 17800.

Μονές:  το 1914 υπήρχαν 1.025, το 1939 καμία, το 1980 18 και σήμερα 500.

Εκκλησιαστικές Ακαδημίες: το 1914 ήταν 4 το 1939 καμία, το 1990 2 και σήμερα 7.

Θεολογικά Σεμινάρια: το 1914 ήταν 57, το 1939 κανένα, το 1988 3 και σήμερα 30.

Υπάρχουν ακόμη σήμερα 2 Θεολογικές σχολές 28 σχολές αγιογραφίας, άλλες σχολές και ινστιτούτα σεμινάρια, γύρω στις 6000.

Το ηρωικό παράδειγμα των σύγχρονων Μαρτύρων της Ρωσικής Εκκλησίας δεν πρέπει να παραμείνει άγνωστο στο σύγχρονο κόσμο. Την ώρα μάλιστα όπου για πολλούς αγνοούνται ή αμφισβητούνται τα γεγονότα αυτά. Εγώ προσωπικά έχω ακούσει από διάφορους εδώ στην Ελλάδα, οι οποίοι αρνούνται το ολοκαύτωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή ακόμη αμφισβητούν τις απάνθρωπες συνθήκες στα Γκουλάγκ, λέγοντας ότι όλα αυτά είναι συκοφαντίες κάποιων εθνικιστών ή κάποιων καπιταλιστών για να συκοφαντήσουν την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Σήμερα η Ρωσία είναι διχασμένη σχετικά με τη θέση του Στάλιν στην ιστορία. Ακόμη και η κυβέρνηση της Ρωσίας δεν μπορεί να αποφασίσει ποια μεριά πρέπει να υποστηρίξει, είναι ο Στάλιν ένας σπουδαίος ήρωας ή ένας αιμοσταγής δικτάτορας;

Ο Στάλιν μπορεί να υπήρξε ήρωας κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά πέρα απ' αυτό υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους στυγνότερους αιμοσταγείς δικτάτορες του 20 αιώνα. Η σταλινική κομμουνιστική δικτατορία ήταν δεύτερη σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με τη μαοϊκή Κίνα και συγκρίσιμη σε αποκτήνωση μόνο με τη ναζιστική Γερμανία.

Κι όσο κι αν κάποιοι αμφισβητούν το ρωσικό ολοκαύτωμα, ιστορικά δεν αμφισβητούνται τα αμέτρητα θύματα της Ιεράς Εξέτασης, ούτε τα εκατομμύρια θύματα από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, ούτε τη γενοκτονία των Μικρασιατών Ελλήνων, των Ποντίων και των Αρμενίων από την Τουρκία του Κεμάλ, ούτε τα θύματα από τα αμέτρητα δικτατορικά, δεξιά κι αριστερά, καθεστώτα σε όλο τον κόσμο. Κι όπως δεν αμφισβητούνται αυτά, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται το αντίθετο, έτσι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και το ρωσικό ολοκαύτωμα της Ρωσικής Εκκλησίας.

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 1917-87

 Πηγη http://users.sch.gr/aiasgr/Ekklhsia/Rwsikh_Ekklhsia/To_olokaftwma_ths_Rwsikhs_Ekklhsias_1917-87.htm