PyliZois · Ιερά Σύνοδος Ιεραρχίας: Στις καλένδες σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα Τι εμποδίζει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για να υλοποιήσει τις «προεκλογικές» υποσχέσεις του!

Γράφει ο Διονύσης Μακρής

Τη λύση μεταβίβασης σοβαρών εκκλησιαστικών θεμάτων σε επιτροπές, επέλεξε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προκειμένου να αποφύγει τον κίνδυνο να παρουσιασθεί ως αναξιόπιστος στα όσα έλεγε πριν και στα όσα πράττει τώρα έναντι των Αρχιερέων αλλά κυρίως έναντι των πιστών. Με τον τρόπο αυτό αποκτά μία καλή δικαιολογία, απαραίτητη για το ήδη πληγωμένο προφίλ του, κρατά τις ισορροπίες μ’ αυτούς που τον στήριξαν να εκλεγεί ενώ ταυτόχρονα οδηγεί de facto θέματα, όπως η αλλαγή στον τρόπο εκλογής νέων Αρχιερέων στις καλένδες.

Είναι αλήθεια ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος αγωνίζεται να κτίσει ένα προφίλ ενός πράου, σοβαρού και ταπεινού εκκλησιαστικού ηγέτη που αποφεύγει τα πολλά λόγια και που προτιμά έργα, έτσι ώστε να ισορροπεί τις αντιθέσεις που εκ των πραγμάτων δημιουργούν οι συγκρίσεις με τον προκάτοχό του μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο! Ωστόσο, εξετάζοντας λεπτομερώς κάποιος την εκκλησιαστική του διαδρομή εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι επί των ημερών του η Εκκλησία της Ελλάδος έναντι των κοινωνικών προβλημάτων και των εγκλημάτων σε βάρος του ορθοδόξου ελληνικού λαού όχι μόνο παρέμεινε μουγκή, χωρίς ουσιαστικό παρεμβατικό παρηγορητικό και όπου ήταν απαραίτητο επιθετικό λόγο, επιλέγοντας ρόλο θεατή του δράματος αλλά επιπλέον εμμέσως μεν πλην σαφώς με κατευθυνόμενες εικονικές κοινωνικές δράσεις στήριξε και εμμένει να στηρίζει τα εγκάθετα υπόδουλα κυβερνητικά σχήματα. Κι αυτό δυστυχώς το πράττει λειτουργώντας εμμέσως ως πόλος ανάσχεσης των οιονδήποτε λαϊκών αντιδράσεων...

Ως εκ τούτου η εκκλησιαστική πολιτική του νυν Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου εκλαμβάνεται ως ηθική αυτουργία στο διαχρονικό έγκλημα που τελείται από το 2009 σε βάρος της ευλογημένης πατρίδας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι εκκλησιαστικές κριτικές που γίνονται γι’ αυτόν ευθαρσώς  τον εντάσσουν ως εκκλησιαστικό ηγέτη στην κατώτατη κατηγορία, αυτή δηλαδή της παταγώδους «αποτυχίας» και  του «ευτελισμού»! Άλλωστε και ο ίδιος -κι αυτό είναι προς τιμή του- στην πρόσφατη εισήγησή του στην Ιεραρχία αναγνώρισε την φανερή αδυναμία του να παρακολουθήσει τις ραγδαίες εξελίξεις αλλά και το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί...

«Στη χώρα μας -είπε- παρατηρείται μια βίαιη αναδιανομή κεφαλαίων σε νέα χέρια. Είτε ως θεατές, είτε ως μέρος των αλλαγών αυτών, παρατηρούμε τις εξελίξεις. Όλοι μας, και προσωπικά η ελαχιστότης μου, έχουμε μερίδιο ευθύνης για όσα βιώνουμε τα τελευταία έτη. Πρώτος εγώ αναγνωρίζω τη δυσκολία παρακολούθησης των παγκοσμίων αλλαγών». Αυτό , όμως κάθε άλλο παρά τον απαλλάσσει από το βαρύ κατηγορητήριο γι’ αυτούς που συντέλεσαν και συντελούν στο κοινωνικό αυτό έγκλημα που διαχρονικά γίνεται στην Ελλάδα. Θα τολμούσα να έλεγα μάλιστα ότι ως πνευματικός λειτουργός και μάλιστα Αρχιεπίσκοπος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ηθικός αυτουργός ακόμη και στις 4.000 αυτοκτονίες συνανθρώπων μας για οικονομικούς λόγους. Τι έκανε ως παπάς για να τις αποτρέψει; Δεν γνώριζε; Όφειλε να γνωρίζει βάσει των διδαχών του ευαγγελίου. Και προπαντός όφειλε να τις προλάβει καταγγέλλοντας επισήμως όλες τις αποφάσεις που οδήγησαν το λαό σε απόγνωση και ταυτόχρονα να φροντίσει να δώσει την ελπίδα σωτηρίας στο λαό...

Ας δούμε όμως, πώς εξελίχθηκαν οι διεργασίες της Ιεραρχίας, οι οποίες επικεντρώθηκαν σε απλές και ανούσιες διαπιστώσεις που αφορούν τον πληττόμενο πανταχόθεν θεσμό της πατροπαράδοτης ελληνικής οικογένειας. Και λέμε διαπιστώσεις γιατί οι εισηγήσεις και οι συζητήσεις δεν κατέληξαν σε κείμενο ουσιαστικό που θα ταρακουνούσε τους κυβερνώντες. Τι ακριβώς εννοούμε; Αν και η Εκκλησία καταδικάζει τον κιναιδισμό και την κάθε λογής ανωμαλία που παρουσιάζεται ως διαφορετικότητα εν τούτοις απέφυγε να εκφράσει ξεκάθαρη θέση και να ζητήσει από την κυβέρνηση και τα κόμματα να σταματήσουν οριστικά και αμετάκλητα να προστατεύουν και να ενισχύουν την ανωμαλία με νόμους, περί ελεύθερης συμβίωσης, υιοθέτησης παιδιών από ανωμάλους κ.ο.κ. Και μάλιστα όχι επιτακτικά να το ζητήσει αλλά να λάβει και μέτρα για τους βουλευτές που θα το ψηφίζουν εκβάλλοντας τους από το σώμα της Εκκλησίας κατά το παράδειγμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Μολδαβίας. Γιατί δεν μπορεί λ. χ. ο πρωθυπουργός της Ελλάδος να σταυροκοπιέται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες για να δείξει ότι είναι κι αυτός χριστιανός ορθόδοξος και παράλληλα λ.χ. να καταργεί επικαλούμενος δήθεν οικονομικούς λόγους την αργία της Κυριακής ή να προωθεί το γάμο των ανωμάλων! Και δεν μπορούν οι Αρχιερείς να συνεργάζονται με έναν τέτοιο πρωθυπουργό, υπουργό ή βουλευτή γιατί αυτό σημαίνει έμμεση αποδοχή. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει η πολιτική των ανταλλαγμάτων. Έτσι είναι απαράδεκτο να ισχύει το αλισβερίσι του παρασκηνίου, το οποίο δυστυχώς ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απολύτως εφαρμόζει και μάλιστα καυχιέται γι’ αυτό παρουσιάζοντάς το ως διάλογο... 

Για την ελληνική ορθόδοξη οικογένεια

Προκειμένου λοιπόν να αποφύγει την κριτική των γνωστών -αγνώστων που ελέγχουν τα ΜΜΕ και να παρουσιασθεί ως αναχρονιστική η Εκκλησία απέφυγε ευθέως να παρουσιάσει τις θέσεις της. Ωστόσο, για να μην δεχθεί την κατακραυγή του χριστεπώνυμου ποιμνίου επέλεξε να παρουσιάσει τις επίσημες θέσεις της ως προτάσεις ή διαπιστώσεις των εισηγητών Μητροπολιτών!!!  

Ο τάδε λοιπόν Μητροπολίτης είπε ή επεσήμανε αυτό περί του τάδε ή του δείνα προβλήματος έγραφαν τα παντελώς απαράδεκτα ανακοινωθέντα που εξέδωσαν, έτσι ώστε να περάσουν, όπως και έγινε τελικά εξ απαλών ονύχων. Όλοι οι εισηγητές Ιεράρχες ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μίλησαν για την ελληνική οικογένεια. Όλοι διαπίστωσαν ότι η απουσία του Χριστού είναι η αιτία των προβλημάτων. Όλοι συμφώνησαν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά κανείς εκ των Ιεραρχών δεν τόλμησε να προχωρήσει σε βάθος αλλά παρέμειναν σε επιφανειακές επουλώσεις που προκαλούν τον γέλωτα και την ειρωνεία στους κύκλους αυτών του μυστηρίου της ανομίας επί σειρά ετών σαν τους καλικατζάρους επιδιώκουν τη διάλυσή τους! Οι Σχολές γονέων, οι συμβουλευτικοί σταθμοί προετοιμασίας των νέων για το μυστήριο του γάμου και μία σειρά άλλων προτάσεων που διατυπώθηκαν από τους εισηγητές Ιεράρχες δεν λύνουν το πρόβλημα. Για να καταλάβετε καλοί μου Χριστιανοί τι εννοώ θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα. Είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος της Μπίλντερμπεργκ Ντ. Ροκφέλερ ανέλαβε τη χρηματοδότηση του φεμινιστικού κινήματος σε όλον τον κόσμο με δύο συγκεκριμένους στόχους. Ο πρώτος αποσκοπούσε στην έξοδο της γυναίκας από το σπίτι και την ένταξη της στην αγορά (οικονομικοί λόγοι), ο δεύτερος στην ανάληψη της διαπαιδαγώγησης των τέκνων μέσω της τηλεόρασης, των ελεγχόμενων περιοδικών και εφημερίδων, το ραδιόφωνο, τη μουσική αλλά και των σχολείων και πανεπιστημίων κ.ο.κ. Καταλαβαίνετε δηλαδή τις μεθοδεύσεις διάλυσης της οικογένειας από τους γνωστούς -αγνώστους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας, οι οποίες επεξηγούν την υλοποίηση θεμάτων όπως λ. χ. ψήφιση νόμου για πολιτικό γάμο, ενίσχυση μονογονεϊκών οικογενειών, νομιμοποίηση της ψυχασθένειας του κιναιδισμού, διευκόλυνσης των διαζυγίων, διαφήμισης της πορνείας, της μοιχείας, νομιμοποίηση των εκτρώσεων κ.ο.κ. Δυστυχώς η Ορθόδοξη Εκκλησία με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις παρέμεινε απλός θεατής, όπως παραδέχθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος των εξελίξεων. Πολλά θα μπορούσε να κάνει αν εφάρμοζε μια επιθετική πολιτική. Τι εννοούμε; Θα μπορούσε λ.χ. βλέποντας τη γυναίκα να διεκδικεί τα δικαιώματά της, εξερχόμενη από το σπίτι να φροντίσει με συγκεκριμένες ενέργειες η απουσία της να καλυφθεί από την παρουσία του Χριστού στην οικογένεια. Να χρηματοδοτήσει τηλεοπτικές σειρές κάνοντας χρήση της τεχνολογίας που θα ενισχύουν και θα ισχυροποιούν τον χριστιανικό τρόπο ζωής. Ακόμη και κινούμενα σχέδια αλλά και παιδικά προγράμματα αντίστοιχα θα μπορούσε να κάνει προκειμένου να θωρακίσει τους νέους της πατρίδας μας. Επίσης, να απαντήσει στις μεθοδεύσεις των γνωστών-αγνώστων με την ίδρυση δικών της σχολείων κατά το παράδειγμα του Αγίου Κοσμά. Να ιδρύσει ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Να αντιδρά συστηματικά σε αποφάσεις που πλήττουν την ελληνική οικογένεια ακόμη και σε οικονομικά ζητήματα. Θα χρειαζόμαστε πολλές σελίδες εφημερίδος αν αναλύαμε λεπτομερώς τα ανωτέρω.

Δυστυχώς όμως, οι θρησκευτικοί μας ταγοί αντί για δυναμικοί κήρυκες της σωτηρίας επέλεξαν στη συντριπτική τους πλειονότητα να διακονούν τράπεζες και να διοικούν ενίοτε και ως φεουδάρχες και υπουργοί. Επέλεξαν να εναγκαλιστούν με τη νοσηρή φιλοσοφία του ωχαδελφισμού και να πορευτούν όχι με γνώμονα την αγιότητα αλλά τον εγωκεντρισμό τους. Επέλεξαν να χαριεντίζονται σαν να βρίσκονται σε πασαρέλες αντί να βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή του ελληνισμού και της ορθοδοξίας κατά το παράδειγμα των μεγάλων αγίων διδασκάλων του γένους. Η θυσία που αποτελεί το κέντρο της χριστιανικής ζωής κατέστη σήμερα το ζητούμενο και τη θέση της πήρε η ανιδιοτέλεια, οι ανίερες σκοπιμότητες και το συμφέρον... Όταν λοιπόν ο πνευματικός πατέρας, και δη ο επίσκοπος λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο έναντι της χριστιανικής οικογένειάς του, δηλαδή του ποιμνίου του τότε κατ’ επέκταση πως να μην κλονισθεί ο θεσμός της οικογένειας; Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο σοφός λαός. Και ως κεφάλι ή κεφαλή για το ποίμνιο αποτελεί και ο επίσκοπος, ο οποίος οφείλει να είναι εις τύπον Χριστού...

Το θυμήθηκε μετά πέντε χρόνια...!

Μέσα στο πνεύμα της ιδιοτελούς εκκλησιαστικής πολιτικής, των μικρο-σκοπιμοτήτων και του ωχαδελφισμού ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος παρέπεμψε το σοβαρότατο θέμα της εκλογής των Αρχιερέων στις καλένδες μέσω της παραπομπής σε επιτροπή! Αντί να δεσμευτεί ενώπιον της Ιεραρχίας ότι η επόμενη εκλογή Αρχιερέα θα γίνει όπως ορίζει η Καινή Διαθήκη, δηλαδή διά ψήφου και κλήρου μίλησε αορίστως περί αυξήσεως των κριτηρίων εγγραφής στον κατάλογο προς αρχιερατείαν εκλογίμων !!! «Πιστεύω ότι είναι ώρα να επανεξετάσουμε το ζήτημα της εκλογής των Αρχιερέων. Ίσως χρειάζεται να αυξήσουμε τα κριτήρια εγγραφής στον κατάλογο των προς αρχιερατείαν εκλογίμων. Ίσως πρέπει να επικαιροποιήσουμε τον ήδη υπάρχοντα κατάλογο. Σε κάθε περίπτωση όμως, απαιτείται να αναθέσουμε σε μίαν επιτροπή Αρχιερέων την μελέτη και εισήγηση επί του θέματος», είπε χαρακτηριστικά στην εισήγησή του. Άλλα έλεγε όμως, ασκώντας αντιπολίτευση στον μακαριστό προκάτοχό του Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Τότε μιλούσε περί επιτακτικής ανάγκης επιστροφής στην αξιοκρατία και άλλων συναφών μ’ αυτήν πρακτικών. Τι πιστεύετε πώς τον έκαναν να τα λησμονήσει ευθύς μόλις εξελέγη στον Αρχιεπισκοπικό θώκο; Μα είναι απλή η απάντηση. Υπερίσχυσαν οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις που φέρεται να έδωσε για να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος, κατά την γνωστή πρακτική των προκατόχων του σε Αρχιερείς περί της προώθησης λ.χ. των δικών τους παιδιών. Και οι δεσμεύσεις αυτές του στέρησαν την ελευθερία να αλλάξει τη νοσηρή υπάρχουσα διαδικασία εκλογής νέων Αρχιερέων που στην ουσία συνιστά βλασφημία και ύβρη προς το Πανάγιον Πνεύμα. Προτίμησε να καταστεί αναξιόπιστος έναντι του Θεού και των πιστών ακολουθώντας την πεπατημένη οδό αναξιοπιστίας και ψεύδους των πολιτικών παρά να διασαλεύσει τις λεπτές ισορροπίες στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας και να χάσει τη στήριξη που αυτές του παρείχαν και του παρέχουν μέχρι σήμερα στον αρχιεπισκοπικό θώκο... Άλλωστε μία κίνηση αλλαγής της διαδικασίας εκλογής Αρχιερέων θα τον καθιστούσε ευάλωτο έναντι και της πολιτικής και όχι μόνο εξουσίας του τόπου, που συχνά-πυκνά εμπλέκεται στις εκλογές νέων Αρχιερέων, προωθώντας όχι πάντοτε τους άξιους αλλά τους υμετέρους και δη αυτούς που θα τους εξασφαλίσουν τη στήριξη στις πολιτικές τους φιλοδοξίες και σκοπιμότητες.

ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr