Τα καταφέρνω!!! Τον πρώτο
χρόνο ξαφνιασμένη προσπαθούσα. Τον δεύτερο, απελπισμένη έβριζα και απειλούσα. Τώρα,
για τρίτη χρονιά άνεργη, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να καβατζάρουμε την
κάθε μέρα. Δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα. Επί τέσσερα χρόνια βλέπουν τους
άνεργους να στοιβάζονται σαν σακιά και δεν έχουν καμία πρόταση. Έστω ένα
επίδομα παρηγοριάς.
Είμαι 45 χρονών με ένα παιδί και επιβιώνουμε κάθε μήνα με
300 ευρώ διατροφή και με πενταροδεκάρες και φαγητά από τη σύνταξη της μητέρας
μου.
Και τα καταφέρνω! Μα πάνω
απ' όλα καταφέρνω να μη με απασχολούν η απλήρωτη ΔΕΗ, τα χρέη στην εφορία, το
εδώ και 2 χρόνια απλήρωτο υπόλοιπο στην ακυρωμένη πλέον πιστωτική κάρτα.
Τα καταφέρνω να μιλάω, να
γελάω, ακόμα και να γράφω αυτή τη στιγμή στο ημερολόγιο.
Αυτό θα πει απελπισία...
Ε.Π , 45 χρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου