PyliZois · Νίκος Καζατζάκης: Βούδας & Χριστός μαζί.

Δεν ελπίζω τίποτα Δε φοβάμαι τίποτα Είμαι Λεύτερος!

Ο Νίκος Καζαντζάκης μίλησε μέσα στην καρδιά μου από όταν ήμουν ένα μικρό πολύ ατίθασο παιδί. Έπρεπε να γνωρίσω όλων των ειδών τις πλασματικές φυλακές της συνείδησης, μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου την ορθότητα της πρότερης ορμέμφυτης τάσης μου, να ακολουθώ τον κεντρικό όλων, τον Άρχων «Άνεμο της Καρδιάς» μου. 

Οι «Άνεμοι της Καρδιάς» για ένα διάστημα δεν είναι παρά το «Τραγούδι των Σειρήνων» που μας μαγνητίζει πιστά, ενώ μέσα μας γνωρίζουμε ότι δε θα μας βγάλει σε καλό, αλλά είναι ένα «ρομποτικό μονοπάτι» της ειμαρμένης τo οποίo εμείς σκηνοθετήσαμε σε μία ψυχική στιγμή προ της ενσάρκωσης.

Μέσα μας η Κυτταρική Μνήμη ηχεί την Α-λήθεια: το πριν, το τώρα και το μετά κάθε εμπειρίας. Τι ιερότητα που ενέχει η κάθε εμπειρία;! Όταν ωριμάζει ο καιρός, μόνο τότε αυτή αποκαλύπτει το ιερό της πρόσωπο πετώντας το πέπλο των ρόλων…

Είμαι βαθειά κι απεριόριστα Ευγνώμων σε όλες τις Ψυχές που μου δίδαξαν πώς να παίρνω όλη τη δύναμή μου πίσω, έχοντας χαρίσει αυτή με εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς πρώτα, σε κάθε δήμιο και δήμια, που δεν ήταν άλλοι από μεταμφιεσμένους αγγέλους της Γης με δαιμονικά πρόσωπα.

Οι δαίμονες μπορούν να σε φυλακίσουν για πάντα ή να σε εκτοξεύσουν κατευθείαν στην Καρδιά του Θεού.

Εσύ τι έχεις καταλάβει από το θέατρο του Γήινου Κόσμου;!

Νομίζεις ότι οι κακοί θέλουν πράγματι το κακό σου;!

Θέλουν να σε φυλακίσουν ή να σε απελευθερώσουν;!

Ό,τι θελήσεις για τον Εαυτό σου αυτοτιμητικά, αυτή θα είναι και η απολαβή σου από το Χέρι του Θεού: η Αυτοτιμητική Απελευθέρωση μέσα από τη Θυσία ή ο Αυτοκανιβαλισμός μέσα από την αυτοτιμωρία και την αποδοχή όλων των κακών ως ανάλογα της Αξίας σου.

Από μικρή ήμουν εκείνο το ατίθασο πλάσμα που δε χωρούσε μέσα στο γήινο σώμα του και πάλευε να ανυψωθεί μέσα από κάθε εμπειρία. Κατάλαβα ότι μόνο μέσα από τις θυσίες όπου θα θανάτωνα η ίδια τον παλιό εαυτό μου εθελούσια, θα ξαναγεννιόμουν σε μία νέα όλο και πιο Ελεύθερη Ύπαρξη.

Και τα πήγα καλά, γιατί δε σκοτώθηκα ποτέ εντελώς…

Mάλιστα ανέλαβα πλήρως τη δύναμή μου - όχι περιοδικά, όπως συμβαίνει συνήθως σε ασυνείδητο επίπεδο.

Διδάχτηκα την Ελευθερία που ενέχει η άφεση του «Σχοινοβάτη», ο οποίος με θράσος αποφασίζει να πετάξει τη δοκό ισορροπίας, για να περπατήσει χωρίς καμία βοήθεια στο αιωρούμενο σχοινί της δυαδικότητας.

Εάν ο «σχοινοβάτης» παραπατήσει, θα πέσει ή θα πετάξει;!

Εσύ τι πιστεύεις;!

Ο Νικόλας Καζαντζάκης, ως ο μοναδικός αδελφοποιτός μου σύντροφος που με κατάλαβε και τον κατάλαβα απόλυτα στη ζήση αυτή, μου θύμισε πολλές φορές ότι η ζωή είναι μία Πνευματική Εμπειρία κατά την οποία δεν πρέπει να ξεχαστείς ποτέ ως προς αυτό της το νόημα.

Γι’ αυτό κι εγώ από παιδί ζούσα και τιμούσα με θείο πάθος τη Ζωή, σα να παίζω σε ταινία, η οποία γνώριζα ότι καταχωρείται στα αρχεία της Ψυχής μου για να τη δω κάποτε, μετά από αυτή την εκπαιδευτική εκδρομή που είναι η ενσάρκωση στη Γη.

Μέσα από αυτά που μου φαινόταν τόσο μα τόσο απαραίτητα σε αυτή τη ζήση, διδάχτηκα τον τρόπο να μην τα χρειάζομαι…

Σταματώντας να ελπίζω σε μία δύναμη έξω από εμένα.

Κρίνοντας από τη δύναμη που απέκτησα όταν κατάλαβα ότι οι εχθροί μου με απλά με φοβούνται, έπαψα να φοβάμαι, να συστέλλω δηλαδή η ίδια τη δύναμή μου κι έτσι απλά κι απροκάλυπτα την εκφράζω, την 'ανθίζω' μέσω του Δημιουργικού Οργασμού. Και δε με ενοχλεί κανείς πια. Γιατί Δημιουργικός Οργασμός είναι ο μετασχηματισμός του πόνου σε Αγάπη...

Είναι η έμφυτη τάση της καλοπροαίρετης καρδιάς να οδηγεί κάθε εμπειρία μόνο στο Φως, να μετατρέπει το 'Σίδηρο - εμπειρία' σε 'Χρυσό - σοφία'.

Τέλος, όταν κατάλαβα πως ό,τι ψάχνω δε βρίσκεται εκεί έξω αλλά μέσα μου, έκοψα κάθε δεσμό και λώρο με καταστάσεις, σχέσεις, τόπους - πολλές φορές - μόνο και μόνο για να νιώσω τη θαλπωρή μέσα στο άγνωστο της απόλυτης Ελευθερίας…

Δεν ελπίζω τίποτα – γιατί τα έχω ήδη όλα.

Δε φοβάμαι τίποτα – γιατί υπάρχει μόνο αυτό που είμαι και αυτό που θέλω, το Φως.

Είμαι Ελεύθερη – γιατί από πάντα ήμουν, απλά έπρεπε να το θυμηθώ ξανά…

Ο αδελφός Νικόλας, μου θύμισε τη θρησκευτικότητα με την οποία έζησε και ζω τη ζωή μου κι εγώ, παρόλο που δε συναντηθήκαμε, καθώς είχαμε αποστολές με χρονική απόκλιση μεταξύ τους.

Ο Διδάσκαλος Βούδας αφιέρωσε τη ζωή του στην ανακάλυψη του αιτίου όλων των δεινών της ανθρωπότητας: την Επιθυμία - [Ελπίδα*]

Είναι αυτά που επιθυμούμε πραγματικοί λυτρωτές ή μελλοντικοί δυνάστες της Ψυχής μας;!

Όταν γνώρισα το Θεό μέσα μου, κατάλαβα πως όλα τα γήινα, οι Σειρήνες και τα τραγούδια τους, ήταν φωνές των ίδιων των Επιθυμιών οι οποίες χρησιμοποιούν τις ανθρωποψυχές για να ικανοποιήσουν οι ίδιες τον εαυτό τους: ο άνθρωπος ως το υποχείριο – μαριονέτα αστρικών και δαιμονικών όντων από την 4η διάσταση. Τι;! Δεν το ξέρατε;!

Χωρίς τη Φώτιση οι Επιθυμίες, τα πάθη, κρατούν την Ψυχή αλυσοδεμένη στο δράμα και στα ανόητα δεινά.

Κάθε Ψυχή που κατανοεί το λόγο των δεινών και των θυσιών της, προβιβάζεται στη σφαίρα της Μη Επιθυμίας.

Όσο περισσότερο φωτίζεται και βρίσκει το Θεό μέσα της και τον «αναφλέγει» ως τον αλλοτινό ξεχασμένο Σπινθήρα σε βραδεία καύση,τόσο τα θέλγητρα αυτού του κόσμου ατονούν, μέχρι που εξαφανίζονται.

Ο Νικόλας Καζαντζάκης γνώριζε πολύ καλά το Βούδα. Ήταν ένας Βούδας της εποχής του.

Αλλά γνώριζε πολύ καλά και το Χριστό. Ήταν ίσως ένας από τους μεγαλύτερους  χριστιανούς, ο οποίος μάλιστα αφορίστηκε από αντί-χριστους κληρικούς. Ο Θεός της Αγάπης ποτέ δεν κατακεραυνώνει τα Δημιουργήματά του – αφήνει τα ίδια να παρατηρήσουν τα έργα τους και να συγχωρέσουν μόνα τους τον Εαυτό τους μετά τη ζωή στην ενσάρκωση… Αν μπορούν να δώσουν Συμπόνια και Άφεση στον Εαυτό τους, βιώνοντας τον πόνο που προκάλεσαν στους άλλους. Κι όμως τους προσκαλεί να το κάνουν αυτό εάν το μπορούν.

Ο Χριστός της Αγάπης δε φοβόταν* τους πολέμιους και τους δήμιούς του, γιατί γνώριζε ότι αυτοί ήταν οι μόνοι που θα τον οδηγούσαν και πάλι πίσω  στον Ουρανό, στον Ουράνιο Πατέρα του. Η Θυσία του με σκοπό τον Εξαγνισμό και την Ανάσταση, ήταν μόνο μία σκηνή η οποία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, για όσο θα γεννιούνται Ψυχές σε αυτό το σχολείο εξαγνισμού που είναι η 3η διάσταση.

Ο Βούδας και ο Χριστός έδειξαν το Δρόμο για την Ελευθερία.

Η απελευθέρωση από την πλασματική ανάγκη για [αυτό]επιβεβαίωση περνά από ένα δρόμο που μόνο πολύ λίγοι γνωρίζουν. Γιατί είναι κατά βάθος πλασμένοι ως ζορμπάδες να γιορτάζουν τη Ζωή. Χορεύοντας τη χαρά, ως και το θάνατο. Ακόμη και μόνοι τους, μακριά από τα ανθρώπινα βλέμματα και μόνο κάτω από το Βλέμμα του Θεού, στην ερημιά…

Για αυτούς ουσιαστική ερημιά δεν υπάρχει. Γιατί γνώρισαν μέσα τους το Θεό.

Ο Βούδας δεν επιθυμεί, ο Χριστός δε φοβάται, ο Νικόλας χορεύει τη Ζωή, εγώ τους αγάπησα όλους αυτούς γιατί τους αφύπνισα μέσα μου.

Το ξέρω όμως ότι υπήρχαν πάντα εκεί περιμένοντας τη στιγμή αυτής της αυτό-αναγνώρισης.

Αναγνώριση του Θεού μέσα μου.

Δεν υπάρχει μοναξιά ή κενό όταν ο Θεός ξυπνά μέσα σου.

Απλά διάβασε με το σωστό κώδικα τις εμπειρίες της Ζωής.

Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Δεν ελπίζω τίποτα – γιατί τα έχω ήδη όλα.

Δε φοβάμαι τίποτα – γιατί υπάρχει μόνο αυτό που είμαι και αυτό που θέλω, το Φως.

Είμαι Ελεύθερη – γιατί από πάντα ήμουν, απλά έπρεπε να το θυμηθώ ξανά…

Είμαι Ελεύθερη γιατί δε φοβάμαι και πια δεν ελπίζω, αφού ήδη τα έχω όλα. Μέσα μου…

Φίλις Χρυσού  [Andromeda Galactica]