Ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε ότι και εμείς είμαστε μέσα στους πολλούς. Και εμείς ανήκουμε στο πλήθος που παθητικά δέχεται τα πάντα.
Την
υποτονική μας μάλιστα αντίδραση, αντί να τη στρέφουμε αυτών που είναι οι
«ένοχοι» για τα αντιλαϊκά μέτρα, τη στρέφουμε εναντίον του λαού που δεν
αντιδρά, εκτονώνοντας έτσι τη στιγμιαία οργή μας. Το ίδιο κάνουν όλοι και
συνεχίζουμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Στο έργο που λέγεται «βιομηχανία
υποταγής συνειδήσεων». Γιατί όμως βιομηχανία; Διότι, απλούστατα, φίλοι μου, το
εγχείρημα της υποταγής των συνειδήσεων των λαών έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις
παγκόσμια, που μόνο η λέξη βιομηχανία θα μπορούσε να το εκφράσει.
Σας έλεγα
λοιπόν για τον Πλάτωνα στο μύθο του
σπηλαίου (Πολιτεία Ζ') που θεωρεί ότι οι άνθρωποι ελέγχονται όταν είναι
αμόρφωτοι και κυρίως ακαλλιέργητοι και στην απαιδευσία αποδίδει κυρίως τη
δυνατότητα των λίγων να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη των πολλών
.
Μας λέει
λοιπόν ο Πλάτων πριν από 2.400 περίπου χρόνια (σε ελεύθερη απόδοση):
Φανταστείτε
ανθρώπους που κατοικούν αναγκαστικά μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη.
Ήδη ο
Πλάτων μας δίνει ένα αποπνικτικό περιβάλλον διαβίωσης των ανθρώπων. Παρόμοιο με
αυτό στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς έχει εγκλωβιστεί. Απλά εμείς
το ονομάζουμε αντί για σπηλιά «λούκι» ή «τούνελ». Οι λέξεις «λούκι» και
«τούνελ» μάλιστα δεν είναι τυχαίες αλλά δόθηκαν από την νέα τάξη με δύο
σκοπούς: α) Να μας πείσουν ότι είμαστε αναγκαστικά εγκλωβισμένοι σε ένα τρόπο
ζωής, από τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, αφού και το λούκι και το τούνελ
μας περιβάλλουν αναγκαστικά από παντού. Καθώς μάλιστα η σύγχρονη ζωή «τρέχει»
με τόσο γρήγορους ρυθμούς, είναι αδύνατον να σταματήσουν οι λαϊκές μάζες να
κινούνται στο λούκι που τις έβαλαν για να γυρίσουν σε τρόπους διαβίωσης
παλιούς, πιο ήπιους και πιο ελεύθερους. Έτσι δεχόμαστε την καταπίεση από την
οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Ωστόσο επειδή η καταπίεση φέρνει αντίδραση και
ίσως έκρηξη της λαϊκής οργής, χρησιμοποίησαν τους όρους «λούκι» και «τούνελ»
γιατί και οι δύο αυτές έννοιες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την άκρη ή το
τέλος ή αν θέλετε την έξοδο. Έτσι δίνουν την κατάλληλη δόση ελπίδας «κάπου στο
βάθος». Η Ελπίδα βλέπετε είναι ένα πολύ βασικό στοιχείο που εκτονώνει τα
συγκρουσιακά συναισθήματα των λαών ή των ατόμων, ώστε να συνεχίσουν όλοι τη ζωή
τους υποταγμένοι και στο περίμενε.
Μέσα
στη σπηλιά οι άνθρωποι αυτοί είναι αλυσοδεμένοι από την παιδική τους ηλικία στα
πόδια και στον αυχένα ώστε να μένουν καρφωμένοι στο σημείο και να μην μπορούν
να στρέψουν τα κεφάλια τους και να δουν τριγύρω. Είναι δηλαδή αναγκασμένοι να
κοιτούν όλοι μόνο εμπρός προς το ίδιο το τοίχωμα της σπηλιάς. Πίσω τους καίει
μια δυνατή φωτιά σε αρκετή απόσταση, ώστε να ρίχνει τις ανταύγειες της στο
τοίχωμα της σπηλιάς που βλέπουν αναγκαστικά όλοι αυτοί που από παιδιά είναι
αλυσοδεμένοι εκεί μέσα. Ανάμεσα στη δυνατή φωτιά και τους αλυσοδεμένους υπάρχει
ένα τοιχάκι (πάγκος) σαν αυτό που έχουν οι ταχυδακτυλουργοί για να κάνουν πάνω
του τα «θαύματά» τους. Πάνω στο τοιχάκι μεταφέρονται από κάποιους επιτήδειους
αγαλματίδια (κούκλες) ανθρώπων, ζώων και αντικειμένων κατασκευασμένων από κάθε
είδους υλικό. Οι σκιές από τις κούκλες (που δημιουργούνται λόγω της δυνατής
φωτιάς) πέφτουν στο τοίχωμα που οι αλυσοδεμένοι ακούν αναγκαστικά και
αποκλειστικά κοιτούν. Οι δεσμοφύλακες που κουνούν και τις κούκλες μιλούν, σαν
να μιλούν οι κούκλες, και οι αλυσοδεμένοι ακούν τον αντίλαλο από τις φωνές τους
πάνω στο μοναδικό τοίχωμα της σπηλιάς που βλέπουν. Έτσι σε όλη τους τη ζωή
βλέπουν τις σκιές από τις σκιές από τις μαριονέτες και θεωρούν ότι ο αντίλαλος
από τις ομιλίες των δεσμοφυλάκων είναι οι φωνές των σκιών. Θεωρούν λοιπόν ότι
αυτό το θέατρο των σκιών είναι η πραγματικότητα γύρω τους.
Τι να
πρωτοσχολιάσει κανείς! Οι άνθρωποι παρουσιάζονται αλυσοδεμένοι με τα προβλήματα
της καθημερινότητας που οι «δεσμοφύλακες» τους έχουν επιβάλει, Αυτό γίνεται και
σήμερα, διότι η νέα τάξη των πραγμάτων προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή των
λαών από αυτά που τους επιβάλει, καθώς και από την προσπάθεια της για παγκόσμια
κυριαρχία. Μια απλή ματιά από αυτά που μας δείχνουν μέσω του τύπου και της
τηλεόρασης θα μας επέτρεπαν να δούμε πολλά. Ωστόσο, όπως ακριβώς περιγράφει ο
Πλάτων, δε βλέπουμε τίποτα «πέρα από τη μύτη μας».
Χαρακτηριστικό
είναι μετά, αυτό που λέει για το ότι συνηθίζουμε να βλέπουμε αυτά που μας
πασάρουν μόνο, από μικρά παιδιά. Έτσι ανέκαθεν δεχόμαστε την πραγματικότητα
μόνο όπως μας την παρουσιάζουν. Για παράδειγμα, μεγάλες εταιρίες οπλικών
συστημάτων κάνουν και μια θυγατρική για παιδικές τροφές για να φτιάξουν το
«Ίματζ» τους. Οι σύζυγοι των μεγαλοεπιχειρηματιών των πολυεθνικών ασχολούνται
με φιλανθρωπίες ή φτιάχνουν φιλανθρωπικά ιδρύματα. Βλέπετε η φιλανθρωπία και τα
παιδιά «πουλάνε» στην εποχή μας και ανέκαθεν «πουλούσαν». Ας προχωρήσουμε όμως
με τον Πλάτωνα. Μας λέει ότι αυτά που βλέπει ο λαός είναι οι σκιές (είδωλα) από
τις μαριονέτες των οποίων τα νήματα κινούν κάποιοι τους οποίους ποτέ δε βλέπει
κανείς. Προφητικά τα λόγια του. Ας πάρουμε κάποιον τυχαίο μεγάλο πολιτικό της
διεθνούς σκηνής. Η εικόνα του,που μας δίνουν, είναι φτιαχτή και ψεύτικη. Είναι
η σκιά πάνω στον τοίχο της σπηλιάς. Ο πραγματικός του εαυτός είναι η μαριονέτα.
Προσέξτε τι λέει ο Πλάτων. Οι μαριονέτες είναι φτιαγμένες από κάθε είδους
υλικό. Δηλαδή ο άνθρωπος, πίσω από το προβαλλόμενο μεγαλοπολιτικό, είναι ένας
τυχαίος ανθρωπάκος χωρίς περιεχόμενο, τον οποίο η νέα τάξη των πραγμάτων
χρησιμοποιεί για τα παιχνίδια της. Όπως και να 'χει, οι λαοί θεωρούν αληθινό
μόνο ότι τους δίνουν η τηλεόραση και ο τύπος, γιατί ο Πλάτωνας μιλάει και για
ζώα και αντικείμενα, δηλαδή καταστάσεις, γεγονότα και τρόπο ζωής. Όλοι δηλαδή
από μικροί, σχηματίζουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου που είναι εντελώς
ψεύτικη, απατηλή και έντεχνα στημένη για να κρατά τις συνειδήσεις μας
υποταγμένες. Ας συνεχίσουμε με τον Πλάτωνα:
Έστω
τώρα ότι ερχότανε ο λυτρωμός και η σωτηρία και κάποιος λυνότανε από τα δεσμά
του και λόγω της πολύχρονης ακινησίας, με πόνους έστρεφε το κεφάλι και κοιτούσε
δεξιά και αριστερά... Δε θα μπορούσε στην αρχή να διακρίνει σχεδόν τίποτε. Και
αν βρισκότανε κάποιος να του πει ότι όλα όσα έβλεπε ως τώρα ήταν ψέματα και
τώρα μπορεί κάπως να δει την πραγματικότητα και την αλήθεια, θα τον πίστευε; Κι
αν αναγκαζότανε να δει προς το φως που δημιουργούσε τις σκιές από τις
μαριονέτες, δε θα πονούσαν τα μάτια του και δε θα βιαζόταν για να γυρίσει σε
όλα εκείνα που θεωρούσε ως τώρα ότι είναι πραγματικότητα;
Πόσο
αληθινός είναι ο Πλάτωνας! Μας λέει ότι αν έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε
κάποιος να μπορέσει να δει μέσα από τις διαρκείς προπαγάνδες της νέας τάξης των
πραγμάτων, θα διαπιστώσει ότι η πραγματικότητα είναι οδυνηρή. Το πρώτο πράγμα
που θα έκανε, θα ήταν να προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του ότι όλα αυτά είναι
ψέματα και αμέσως θα ήθελε να γυρίσει στην εικονική πραγματικότητα στην οποία
είχε ζήσει ως τώρα, στην οποία αισθανόταν ασφαλής και «βολεμένος». Πόσοι και
πόσοι αρέσκονται στο να ακούν και να διαβάζουν κάτι συνομωσιολογικό, αλλά
αμέσως το απορρίπτουν ως υπερβολικό, φανταστικό και ανύπαρκτο. Πόσοι και πόσοι
λένε «αφήστε τα αυτά τώρα, έχουμε πραγματικά προβλήματα να λύσουμε» !!! Και
βέβαια τα λεγόμενα πραγματικά προβλήματα είναι όλα τα βάρη και οι ανούσιες
συνήθειες, στις οποίες η προπαγάνδα της νέας τάξης πραγμάτων μας έχει ρίξει και
για τις οποίες θα πούμε παρακάτω. Ο Πλάτων λέει κατόπιν:
Και αν
κάποιον που λύθηκε το πάρουν από το χέρι και από δρόμο ανηφορικό και δύσκολο
τον τραβήξουν έξω από τη σπηλιά στο φως του ήλιου, δε θα του ήταν αδύνατο να
δει τις σκιές που ως τώρα θεωρούσε αληθινές; Αφού το φως του ήλιου διαλύει τα
σκότη; Κι αν μετά γύριζε στη σπηλιά, γνωρίζοντας πλέον την αλήθεια, για να
πολεμήσει τους δεσμοφύλακες και να λευτερώσει τους αλυσοδεμένους, τα μάτια του
θα χρειαζότανε κάποιο χρόνο να ξανασυνηθίσουν στο σκοτάδι, θα παραπατούσε και
όλοι θα τον κορόιδευαν και θα έλεγαν ότι με αυτά που λέει ότι είδε με τα μάτια
του καταστράφηκαν. Άρα δεν αξίζει να δουν αυτά που είδε και να τους πάει στον
πραγματικό κόσμο και αν δινόταν η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν,
θα τον σκότωναν.
Εδώ φίλοι
μου τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο Πλάτων μιλάει για κάποιον που αφυπνίστηκε και
προσπαθεί να πολεμήσει το «σύστημα» και να αφυπνίσει και άλλους. Τα προβλήματά
του μας λέει, δε θα έρθουν από το σύστημα αλλά από εκείνους που δε μπορούν ή δε
θέλουν να ξυπνήσουν, γιατί έχουν για όλη τους την απατηλή ζωή βολευτεί σε ένα
κόσμο ψεύτικο, υποκριτικό, αλλά πλήρη. Σε ένα κόσμο που ναι μεν είναι αληθινός,
αλλά καλύπτει όλες τις βασικές τους φοβίες, τις οποίες το «σύστημα» φρόντισε να
δημιουργήσει και να εγείρει. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι οι αλυσοδεμένοι μας λέει ο
Πλάτωνας θα τον σκοτώσουν. Και αν όχι, θα τον απομονώσουν και θα τον εξοντώσουν
οικονομικά και κοινωνικά.
Θα
αναρωτηθεί τότε κανείς φίλοι: «Καλά τι πάει να κάνει ο Λιακόπουλος;» Απλά
αγαπητοί μου, τις μάχες τις δίνουμε για να τις κερδίσουμε. Ο Πλάτωνας μιλάει
για τους κινδύνους. Το αποτέλεσμα όμως εξαρτάται κατά πολύ και από εμάς. Όποιος
θέλει να αισθάνεται ασφαλής μένει αλυσοδεμένος στις συνήθειες και στον ψεύτικο
κόσμο που έζησε από μικρός. Είναι όμως ασφαλής; Πώς μπορεί κάποιος η ζωή και η προσωπικότητα
του οποίου δεν έχει καμία αξία για τα «αφεντικά» του πλανήτη να αισθάνεται
ασφαλής; Πώς μπορεί κάποιος να ξέρει ότι γύρω κυβερνούν από το παρασκήνιο
άνθρωποι τους οποίους δε θα γνωρίσει ποτέ και να επαναπαύεται; Καταλαβαίνετε
ότι μιλάμε για τα δύσκολα. Μιλάμε ίσως για τα επικίνδυνα. Ποιος σας είπε όμως
ότι η ζωή δεν είναι περιπέτεια;
(Το κείμενο είναι
απόσπασμα από το βιβλίο: Γιατί και πως ζούν ανάμεσά μας 2ος τόμος ΕΛ.)
http://AntiNeotaksiths.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου