Ἡ
ἀγαπημένη μας Ἑλλάδα ἀπειλεῖται ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς. Ὁ
ἥρωας στρατηγὸς τοῦ 1821 Μακρυγιάννης ἀγωνιᾶ καὶ ἀγωνίζεται καθὼς βλέπει νὰ
κινδυνεύουν ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Πατρίδα. Ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματα: «Ὅταν μοῦ
πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω κι΄ ὅ,τι
θέλουν ἄς μοῦ κάνουν…
Κι΄
αὐτείνη ἡ πατρίδα δὲν λευτερώθη μὲ παραμύθια, λευτερώθη μ΄ αἵματα καὶ θυσίες·
κι΄ ἀπὸ αὐτὰ ἔγινε βασίλειον – κι΄ ὄχι νὰ βραβεύωνται ὁλοένα οἱ κόλακες, κι΄ οἱ
ἀγωνισταὶ ν΄ ἀδικιῶνται. Ὅτι ὅταν σκοτώνονταν οἱ ἀγωνισταί, αὐτεῖνοι κοιμῶνται.
Κι΄
ὅσο ἀγαπῶ τὴν πατρίδα μου δὲν ἀγαπῶ ἄλλο τίποτας. Ναρθῆ ἕνας νὰ μοῦ εἰπῆ ὅτι θὰ
πάγη ὀμπρὸς ἡ πατρίδα, στέργομαι νὰ μοῦ βγάλη καὶ τὰ δυό μου μάτια. Ὅτι ἂν
εἶμαι στραβός, καὶ ἡ πατρίδα μου καλά, μὲ θρέφει· ἂν εἶναι ἡ πατρίδα μου
ἀχαμνά, δέκα μάτια νἂχω, στραβὸς θανὰ εἶμαι. Ὅτι σ΄ αὐτείνη θὰ ζήσω, δὲν ἔχω
σκοπὸν νὰ πάγω ἀλλοῦ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου